γυμναστήρια απανταχού της χώρας είναι γεμάτα με τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Α) Του “ειδικούς”. Ακόμα περισσότερο κι από τα γήπεδα της χώρας όπου ο καθένας είναι προπονητής στη δική του εξέδρα, τα γυμναστήρια σφίζουν από ειδικούς, από μυημένους, από εκείνους που ξέρουν τον καλύτερο τρόπο για να κάνουν τους δελτοειδείς τους να είναι ορατοί από τη σελήνη. Β) Τους νορμάλ γυμναζόμενους. Ξέρεις αυτούς που αγαπούν το σώμα τους και έχουν τη γυμναστική σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής τους. Αυτούς τους θαυμάζω απεριόριστα και μακάρι να είχα το σθένος τους. Αλλά υπάρχουν και οι άλλοι εκεί μέσα. Η τρίτη κατηγορία. Γ) Οι σαπιοκοιλιάδες.
Εντάξει, δεν είναι και η πιο κομψή έκφραση στον κόσμο αλλά με αυτή κορόιδεψα τον εαυτό μου πριν λίγες μέρες μπροστά σε έναν καθρέφτη του γυμναστηρίου που είπα να βγάλω το selfie μου. Αναφώνησα “πού πας ρε σαπιοκοιλιά;”.
Γιατί είμαι από τους τύπους που η σχέση τους με το γυμναστήριο χαρακτηρίζεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια από το ίδιο μοτίβο. Συνδρομές χρόνου που σταματάνε στην καλύτερη στο εξάμηνο, στη χειρότερη στο μήνα, ηρωικές πρώτες εβδομάδες εξόντωσης ακολουθούμενες από τρίμηνα χαλάρωσης, αμέτρητες δικαιολογίες προς τον εαυτό μου για να μην πάω γυμναστήριο και όλα όσα λένε ποιοι; Οι σαπιοκοιλιάδες. Ήρθατε στα λόγια μου. Και πού να ακούσεις τις δικαιολογίες που έλεγα στον εαυτό μου. Ότι δεν προλαβαίνω, ότι δεν έχω χρόνο, ότι δεν μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι.
Υπάρχει βέβαια ο σωστός αντίλογος. Ποια είναι η καλύτερη απάντηση στις δικαιολογίες που λέμε; Την πήρα στα τέλη Νοέμβρη και είναι η πρώτη φορά που μου καρφώθηκε στο μυαλό και το πήρα πατριωτικά. Ακόμα κι αν ήταν σε greeklish “edw epitrepse mou na eimai ligo austhrh. kaneis den mporei suxna. you don't find time you make it”.
Οπότε βρήκα χρόνο. Στη φετινή σεζόν του “Ο Χρήστος πάει γυμναστήριο” το έχω πάρει πιο σοβαρά. Έχω συνδρομή στα Planet Παγκρατίου, πηγαίνω με μεγαλύτερη συχνότητα απ' ότι τρώω bacon και μάλιστα έχω και στόχο ο αθεόφοβος να πάρω 3 κιλά σε όγκο. Κάνω ελεύθερα, κάνω ασκήσεις σε μηχανήματα, έχω ένα τέλειο πρόγραμμα κοιλιακών σε βίντεο στο κινητό μου (αλλαδενσαςτοδειχνωγιαναμηνγινετεκιεσειςντουκια) και έχω αρχίσει να καλοβλέπω και το μονόζυγο μη σου πω. Αλλά θέλει χρόνο για να πιστέψω έστω και λίγο ότι έχω φύγει από την κατηγορία σαπιοκοιλιάς.
Οπότε ως τέτοιος και συζητώντας με άλλους του είδους μου (το οποίο είδος μάλιστα δεν βρίσκεται διόλου υπό εξαφάνιση) αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις σκέψεις.
Πεκ ντεκ, λάρι σκοτ. Ούτε στη Λιμνούπολη να πηγαίναμε γυμναστήριο
Δηλαδή εγώ πότε θα κάνω δικέφαλους με τα 20κιλα;
Από έντεχνα δεν θα ακούσουμε τίποτα σήμερα ε; #kthxbye
Σαν να έσφιξα λίγο (μετά από δυο μέρες). Μπα ιδέα μου θα είναι. Ή μήπως όχι; με βλέπω λίγο πρησμένο.
Δεν πρέπει να γελάσω με την κόκκινη φάτσα αυτού του τύπου όταν σηκώνει τα κιλά. Δεν πρέπει να γελάσω. Δεν πρέπει να γελάσω.
Μην μου βάζεις ασκήσεις για τα πόδια. Ειλικρινά είναι σαν να πηγαίνεις σε μπουφέ και να τρως τις σαλάτες. Για τα πάνω έχουμε έρθει εδώ, αυτά που φαίνονται, δικέφαλους, πάπιες (νατη πάλι η Λιμνούπολη) και τα λοιπά.
Θέλω μυική ενδυνάμωση αλλά φοβάμαι μην φουσκώσω. Ναι, γιατί υπάρχει αυτός ο φόβος #the_humanity
Φωτιά, κάμπινγκ και ελάτε, να μαζευτούμε να σας πω μια τρομακτική ιστορία για τις "άρσεις θανάτου". Η δεύτερη πιο άστοχη ονομασία μετά το τούνελ της "Μαύρης Ώρας" στην Αττική Οδό.
Αποσμητικό παιδιά. Αν υπάρχει κάποια σύμβαση τύπου "στο γυμναστήριο είμαστε βαρβατάντρες και όλα επιτρέπονται" να προσφύγω σε κάποιο αρμόδιο όργανο.
Μην την πέφτεις στο γυμναστήριο. Το ξέρω ότι είναι το μόνο μέρος που κοινωνικοποιείσαι, το μόνο μέρος που έχεις εύκολη τη συζήτηση. Αλλά μην το κάνεις, σε παρακαλώ.
Μου αξίζει ένα σουβλάκι μετά από τόση γυμναστική, δεν μου αξίζει;
Να ρε φίλε. Σαν αυτόν θέλω να γίνω. Ωχ με κοιτάει.
Εεεεεε αυτό το 16χρονο κορίτσι σηκώνει πιο πολλά από μένα. Όχι, δεν είμαι εγώ σάπιος, αυτή είναι παιδί θαύμα. Και η διπλανή της. Και η φίλη της. Α.
Προλαβαίνω να παίξω λίγο Candy Crush ανάμεσα στα σετάκια;
Μην κοιτάξεις πόσα χιλιόμετρα έχεις τρέξει, μην κοιτάξεις πόσα χιλιόμετρα έχεις τρέξει, μην κοιτάξεις πόσα χιλιόμετρα έχεις τρέξει, θα είναι ακόμα λίγα. Φτου. 3,7. Μπαμπά, πότε φτάνουμε;
Πειράζει που μου αρέσει λίγο να σηκώνω τα βάρη και να κοιτάζομαι στον καθρέφτη; Είμαι γραφικός σαν τους άλλους; Είμαι ε; Άσε με λίγο να ψωνιστώ.
Εσύ που αναστενάζεις τόσο δυνατά μετά από κάθε άρση, ούτε στο 5ο σετ του τελικού του Australian Open να ήσουν.
Στις 5 επαναλήψεις τα έχω φτύσει. Αλλά έχει τόσο κόσμο τριγύρω. Κάποιος θα μετράει. Ας πάμε μέχρι τις 10.
Πόσο βαρετό το στατικό ποδήλατο. Ευτυχώς που έχω και κανονικό.
Ούτε ο Φωκάς Ευαγγελινός τέτοια χορογραφία στο πρόγραμμα. Δεν μπαίνω με τίποτα. Α έχει μπει ένας άντρας. Χορευτής θα 'ναι.
Δηλαδή αυτός που δεν έχει λαιμό από τα μπράτσα, αρέσει στις γυναίκες;
Πετσέτα ρε άνθρωπε. Δεν θα βάλω τη δικιά μου στον ιδρώτα σου.
Πώς δουλεύει αυτός ο διάολος;
Θα παίξω πολύ δυνατά σήμερα. Μάλλον δηλαδή. Καλά, θα δούμε.
Γιατί δεν το γυρνάνε στο Novasports που παίζει η Πανάθα;
Γιατί να τρέξεις σε διάδρομο όταν μπορείς να τρέξεις έξω στη φύση; Αρκεί να τρέχεις στη φύση.
Αν δεν έχω φλούο να μην ξανάρθω καλύτερα ε; Τι; Το σώζω με ένα αμάνικο; Ωραίοι.
Δεν ξανάρχομαι απόγευμα. Τίγκα είναι.
Λες να με πάρει χαμπάρι ο γυμναστής αν κάνω skip αυτή την άσκηση;
Αυτός πόσα χρόνια γυμνάζεται για να σηκώνει τόσα;
Εντάξει, μπραντπιτιακούς τους λένε όλοι αλλά πώς λέγονται κανονικά; Τέτοιους θέλω.
Αρκετά δεν έκανα για σήμερα; Είμαι και κουρασμένος από τη δουλειά. Έχω να περπατήσω και 5 τετράγωνα μέχρι το σπίτι. Ναι, ναι, αρκετά.
Μπορεί να μην σηκώνω πολλά αλλά θα δώσω και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα για να σηκώσω αυτά τα λίγα. I will die fighting
.jpg)
