Έχετε σκεφτεί ποτέ τι προσπαθείτε, υποσυνείδητα και επηρεασμένες από τη σημειολογία της μόδας, των editorials και της διαφήμισης να πετύχετε κάθε φορά που επιλέγετε τι να βάλετε; Αν το σκεφτείτε θα καταλάβετε πολλά για τον τρόπο που ντύνεστε και κατά συνέπεια για το χαρακτήρα που έχετε.

Το φόρεμα "Βολικό" είναι το εύκολο που μπορείς να πεις. Ναι μάλιστα, το φόρεμα είναι βολικό γιατί δεν χρειάζεται σκέψη, γιατί είναι εκείνη η ωδή της ομορφιάς στους φρενήρεις ρυθμούς και στην πίεση του χρόνου να κάνεις τα πράγματα τα πρακτικά, αυτά που σύμφωνα με τους ποιητές δεν ταιριάζουν στη γυναικεία φύση. Μετά, το φόρεμα είναι θηλυκό, είναι σαν το κομμάτι ύφασμα που τυλίγει αυτόν τον μίσχο ρε παιδί μου, το κορίτσι. Σαν την εγγύηση ότι δεν χρειάζονται πολλά, μόνο μια όσο το δυνατόν πιο εύκολη, άκοπη σύμβαση στους κανόνες που κανονικά θα έπρεπε να αφήνουν τη γυναίκα να κυκλοφορεί στον δρόμο ως Εύα - επειδή η αιδώς δεν την αφήνει, ρίχνει εκεί πέρα πάνω της ένα κομμάτι ύφασμα. Το φόρεμα είναι η υπονόμευση στο styling. Όταν είσαι όμορφη με το μονοκόμματο απαραίτητο ένδυμα, γιατί να προσπαθείς με κομμάτια που πάνε - δεν πάνε - είναι υπερβολικά - είναι αμφιλεγόμενα - θέλουν αξεσουάρ; Στην πραγματικότητα υπονομεύει τη μόδα όντας το πιο περιζήτητο κομμάτι της μόδας από μόνο του…

Έπειτα, το φόρεμα είναι δημοκρατικό, δεν δείχνει το ίδιο πάνω σε όλες, σε κάποιες μιλάει, ενώ σε κάποιες άλλες χάνεται, αλλά είναι ο τρόπος να εξισωθεί εκείνη με το πολύ γούστο με την άλλη με το μέτριο γούστο. Το ποια ξέρει τι κάνει, ποια βρίθει τόλμης και ποια φτιάχνει αμήχανα παζλ φαίνεται από τα ντεπιές ή τις three piece προσπάθειες. Το φόρεμα είναι ασφάλεια, δεν εκθέτει αλλά ούτε και εκθειάζει. Η σεξουαλικότητα στο φόρεμα είναι το κατέβασμα του φερμουάρ αφού βγάλεις την πέρλα, σεξουαλικότητα που μπορεί να είναι υπαινικτική αλλά παραμένει αποδεκτή κοινωνικά, συζυγική: το στριπτίζ θέλει κουμπιά, θέλει φούστες, θέλει σακάκια, θέλει κομμάτιασμα.

Το πουκάμισο: Το πουκάμισο είναι ένα «ε, ψιτ, εσύ» στον υπαινιγμό. Κατ' αρχάς τα κουμπιά. Ρούχο με κουμπιά, στοχεύει στο countdown του ξεκουμπώματος - ενδόμυχα πάντα. Κατά δεύτερον, είναι (και) ρούχο γραφείου, μια πολύ μικρή θολή γραμμούλα μεταξύ της αυστηρότητας και του μεθυσμένου ξεσαλώματος που οδηγεί σε παρεκτροπές. Και υπάρχει και η τεράστια προσπάθεια που έχουν καταβάλει χρόνια lifestyle και styling να πείσουν όλες μας ότι την επόμενη μέρα το πρωινό το τρως με το πουκάμισό του. Το άσπρο, το μακρύ, το ασιδέρωτο που σχεδόν κοκκινίζει από μόνο του τα μάγουλα της συστολής, και σε κάνει να φαίνεσαι δροσερή σαν φρεσκοστυμμένος χυμός (η διαφήμιση με έχει διαφθείρει βαθιά) ακόμα και αν το προηγούμενο βράδυ ξέχασες να ξεβαφτείς πριν κοιμηθείς.

Το t - shirt: Όσο κόνταιναν για να μισοδείξουν μισοκρύβοντας τον αφαλό γύρω στο 1994, τόσο ο Ναμπόκοφ γελούσε σαρδόνια από κάπου, κάπου με πολλές 17χρονες - παράδεισος ή κόλαση δύσκολο να αποφασίσω - δικαιωμένος και αναστατωμένος μέσα του. Το t - shirt είναι η χρονομηχανή σου, η εξ αγχιστείας συγγένειά σου με το coolness των κοριτσιών που δεν τους νοιάζουν οι τάσεις, γιατί απλούστατα παραείναι νέες. Το κομμένο tshirt του αγοριού σου αποτελεί μια ξεκάθαρη περίπτωση πίτας και σκύλου, αφού συνδυάζει και σημειολογία πουκαμίσου (βλ. ακριβώς παραπάνω).

Το τζιν: Καις τις συμβάσεις και το γιορτάζεις στα παρασκήνια με την μπάντα που πίνει σαμπάνια από την μπότα σου. Και συμβαίνει χρόνια. Το έκανε η μαμά σου με τους Stones, το έκανες εσύ με τους Guns n Roses το κάνει και η ανιψιά σου με τους 30 Seconds To Mars. Όταν οι γελαδάρηδες έβρισκαν ένα ύφασμα αθάνατο για να τους βγάζει ασπροπρόσωπους στις δουλειές τους, δεν είχαν σκεφτεί πως θα μιλούσαμε για το ρούχο με τις περισσότερες μουσικές αναφορές - τουλάχιστον στο μυαλό μου. Με το ντένιμ υπάρχουν τόσα ενδεχόμενα… είμαι η τολμηρή που το φοράει στενό και χορογραφεί ένα domino dancing στη γειτονιά στο Περιστέρι, είμαι η άνετη με την καμπάνα και τα σανδάλια, που κάθεται οκλαδόν στρίβοντας τσιγάρο στο φεστιβάλ, είμαι η μάνα που το θέλει μπάγκι για να πάει τους γιους της στον αγώνα. Πολλοί και βαρείς κοινωνικοί συνειρμοί για ένα μόνο ρούχο, αλλά το τζιν τα σηκώνει. Ήξεραν οι γελαδάρηδες.

Η γόβα στιλέτο: Τώρα που επανήλθε, είναι σαν να παίρνουν χαρτί νομιμοποίησης οι σχέσεις εκείνες οι λίγο αρρωστημένες, ο δαίδαλος του έρωτα που δεν μπορούσες να απαρνηθείς, το στερεότυπο του κακού αγοριού από το οποίο αδυνατούσες να ξεκολλήσεις γοητευμένη από τη βαρύτητα που σε έσερνε στην κατηφόρα. Η γόβα είναι το σαδομαζοχιστικό υποκατάστατο μιας σύμβασης στην εμφάνιση, η μικρή αμφιβολία ότι κάτω - κάτω, και αφού όλα έχουν ειπωθεί και τα συμπεράσματα έχουν βγει, ίσως υπάρχει περιθώριο για την έκπληξη. Στιλέτο, όπως το μαχαίρι. Αυτή η γυναίκα θέλει να σου πει ψιθυριστά πως έχει κάτι καταστροφικό και κάτι νουάρ. (Χμμ, ίσως. Στον έναν χρόνο σχέσης, θα το έχει χάσει πάντως, μπορείς να στοιχηματίσεις).

Πηγή: marieclaire.gr

{fcomments}