Τραυματισμός είναι μια καταραμένη λέξη στο λεξικό των φανατικών του fitness. Οι τραυματισμοί είναι αντιξοότητες και εμπόδια στους στόχους σας, περιορίζουν ή απενεργοποιούν την ικανότητά σας να λειτουργήσετε και μερικές φορές ακόμη και να εκτελέσετε τις συνήθεις καθημερινές σας δραστηριότητες όπως το περπάτημα. Πολύ συχνά, οι τραυματισμοί προκαλούνται στο γυμναστήριο. Αλλά επίσης, πάρα πολύ συχνά, μπορείτε να αποτρέψετε μερικούς από αυτούς τους τραυματισμούς, ακόμη και την εμφάνιση τους, ή – σε περίπτωση που έχετε κακή τύχη – από την επανεμφάνιση τους. Πιο κάτω είναι τα βήματα που μπορείτε να πάρετε για να προετοιμάσετε τον εαυτό σας καλύτερα και να βοηθήσετε στην πρόληψη τραυματισμών από την άσκηση.

=

{fcomments}

Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για αποθεραπεία μετά από τραυματισμό στον ώμο;

Πρέπει να ξεκουράσεις τον ώμο και να βάζεις πάγο τις πρώτες δύο μέρες για 15-20 λεπτά κάθε ώρα. Μετά τον πάγο βάλε ελαστικό επίδεσμο στο σημείο που πονάς και προσπάθησε να έχεις ανυψωμένο το χέρι σε μια θέση που σε βολεύει. Είναι πολύ σημαντικό από την πρώτη κιόλας ημέρα να κινείς τον ώμο σου πολλές φορές. Μετά την τρίτη μέρα μπορείς να κάνεις ισομετρικές ασκήσεις (στατικές, χωρίς κίνηση) με μαλακό ελαστικό ιμάντα για τον ώμο.

Για παράδειγμα, πάτα με το πόδι σου τη μία άκρη του ιμάντα και με το χέρι σου σήκωσε την άλλη άκρη και κράτα τη στο ύψος του ώμου για 20-30 δευτερόλεπτα. Αμέσως μετά κίνησε τον ώμο. Οταν μετά από μερικές ημέρες νιώσεις ότι ο ώμος δεν παρουσιάζει κάποια ενόχληση, κάνε 3-5 επαναλήψεις Get up με ένα ελαφρύ kettlebell . Είναι η καλύτερη άσκηση για ενδυνάμωση και μετατραυματική αποκατάσταση του ώμου πριν μπεις στο κανονικό σου πρόγραμμα γυμναστικής.   

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΙΣΚΟΠΟΥΛΟΣ, Personal Trainer - Ketllebell Instructor SFG

http://www.menshealth.gr

=

{fcomments}

του Κυριάκου Πελεκάνου

Οι διατάσεις είναι ασκήσεις που σχεδιάστηκαν με σκοπό την ανάπτυξη της μυϊκής ευλυγισίας, ελαστικότητας και της αρθρικής ευκαμψίας. Στα αγγλικά οι διατάσεις ονομάζονται Stretching και η ακριβής μετάφραση του στα ελληνικά είναι τέντωμα. Οι διατατικές ασκήσεις κάμπτουν, τεντώνουν, μακραίνουν, επεκτείνουν τους μύες και τις αρθρώσεις σε όλο το εύρος της κίνησης τους.

Είναι σημαντικό να διαταθούν όλες οι μυϊκές ομάδες και να μην εστιαστείτε λόγω συνήθειας σε κάποιες ομάδες μυών. Εκτός από τις γενικές διατάσεις που αφορούν ολόκληρο το σώμα, μην ξεχάσετε να διατείνετε πιο ειδικά τις μυϊκές ομάδες εκείνες που θα δεχτούν την προπονητική επιβάρυνση. Έτσι με αυτό τον τρόπο θα αποφύγετε τυχόν τραυματισμούς κατά την διάρκεια της προπόνησης.

Ο χρόνος που χρειάζεται να αφιερωθεί στις διατάσεις εξαρτάται από την εστίαση, τους στόχους, την διάρκεια, την επιβάρυνση της προπόνησης και από το είδος της αθλητικής δραστηριότητας. Η χρονική διάρκεια ποικίλει, από λίγα λεπτά όπως για παράδειγμα 5-10 λεπτά, και να φτάσει έως και τα 60 λεπτά αν εκτελείται ένα ολόκληρο μάθημα διατάσεων.

Ένα απλό πρόγραμμα διατάσεων, μπορεί να διατηρήσει την ευλυγισία - ελαστικότητα των μυών καθώς και την ευκαμψία - κινητικότητα των αρθρώσεων σε πολύ καλά επίπεδα ειδικότερα αν βρίσκεστε στην τρίτη ηλικία. Τα οφέλη των διατάσεων δεν περιορίζονται μόνο στις αθλητικές δραστηριότητες αλλά και στις καθημερινές απλές δραστηριότητες. Η άνιση ανάπτυξη διαφόρων μυών του σώματος και η έλλειψη ευκαμψίας μπορούν να συντελέσουν στην υιοθέτηση μιας κακής στάσης του σώματος. Το κλειδί για μια υγιή - φυσική στάση του σώματος είναι η ισορροπία μεταξύ της δύναμης και της ευλυγισίας - ελαστικότητας των ανταγωνιστών μυών. Αυτή η ισορροπία επιτυγχάνεται άριστα μέσα από τις ασκήσεις και τα προγράμματα διατάσεων.

Τύποι & μέθοδοι διατάσεων

Υπάρχουν πολλοί τύποι διατάσεων, αλλά οι κυριότεροι τύποι είναι ο στατικός τύπος, ο βαλλιστικός ή δυναμικός τύπος (dynamic stretching). Με βάση αυτούς τους τρεις κύριους τύπους έχουν αναπτυχτεί μια σειρά από μεθόδους εκτέλεσης των διατατικών ασκήσεων. Οι διατάσεις κατά την διάρκεια της εκτέλεσης τους, ανεξαρτήτου μεθόδου που θα επιλέξετε, μπορούν να πραγματοποιηθούν με τρεις τρόπους: ενεργητικός (αυτοδιάταση), παθητικός (διάταση με βοήθεια) και ο μεικτός (αυτοδιάταση και διάταση με βοήθεια).

Στατικές διατάσεις. Οι στατικές διατάσεις ή τεντώματα περιλαμβάνουν την τοποθέτηση του μυός ή μιας μυϊκής ομάδας σε μια ειδική θέση με ταυτόχρονη ακινητοποίηση του κορμού, ώστε να προκληθεί η επιμήκυνση ή τέντωμα στην συγκεκριμένη γυμναζόμενη μυϊκή ομάδα. Η τοποθέτηση στις ειδικές αυτές θέσεις μπορεί να γίνει από τον ασκούμενο μόνο (ενεργητικά), ή με την βοήθεια από συνασκούμενο-προπονητή (παθητικά). Στις ενεργητικές στατικές διατάσεις ο ασκούμενος μόνος του, παίρνει την κατάλληλη θέση για το τέντωμα της μυϊκής ομάδας που θέλει. Το εύρος της διάτασης αυξάνεται σταδιακά και παραμένει στην τελική θέση για μερικά δευτερόλεπτα. Στις παθητικές στατικές διατάσεις ο ασκούμενος διατείνει τις μυϊκές ομάδες που θέλει με την βοήθεια κάποιου συνασκούμενου ή προπονητή. Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνει μεγαλύτερη διάταση από ότι εάν την πραγματοποιούσε μόνος του. Οι στατικού τύπου διατάσεις είναι αυτές που συνήθως συστήνονται αφού σπάνια προκαλούν τραυματισμούς.

Βαλλιστικές ή δυναμικές διατάσεις (dynamic stretching). Οι βαλλιστικές διατάσεις περιλαμβάνουν την επιμήκυνση του μυός ή της μυϊκής ομάδας με κίνηση ή σε όλο το εύρος της κίνησης ή με ρυθμικές βαλλιστικές διατάσεις στα ακραία σημεία της διάτασης ή με βίαιες και απότομες κινήσεις στα όρια του φυσιολογικού εύρους διάτασης. Συνήθως εκτελούνται με ρυθμικά επαναλαμβανόμενες κινήσεις όπως οι διπλώσεις, οι ταλαντεύσεις ή οι αναπηδήσεις. Έχουν το μειονέκτημα ότι είναι χρονοβόρες και επιπλέον οι περισσότεροι τις εκτελούν λάθος με αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς. Οι βαλλιστικές διατάσεις πρέπει να εκτελούνται από άτομα έμπειρα ή υπό την καθοδήγηση ατόμων που γνωρίζουν αυτού του είδους διατάσεις. Οι βαλλιστικές διατάσεις εφόσον γίνουν σωστά έχουν το πλεονέκτημα της κίνησης και ο ιδανικότερος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στην προθέρμανση και την κυρίως προπόνηση.

http://inshape.com.cy

=

{fcomments}

 

Τα αίτια των τραυματισμών είναι αρκετά:

• Κακή φυσική κατάσταση του αθλητή.
• Ανεπαρκής προθέρμανση.
• Προπονητική επιβάρυνση πάνω από τα όρια αντοχής του αθλητή.
• Καταπονημένο και εξαντλημένο μυοσκελετικό σύστημα.
• Μειωμένη αντίσταση στις διάφορων ειδών κακώσεις.
• Κακή υλικοτεχνική υποδομή και ακατάλληλη ενδυμασία (έλλειψη κράνους και προστασιών,ακατάλληλο "μαξιλαράκι" ποδηλατικής βερμούδας).
• Κακή στάση και θέση οδήγησης του ποδηλάτου.
• Άσχημες καιρικές συνθήκες με ψυχρό και υγρό περιβάλλον.
• Λάθη τεχνικής και υπερεκτίμηση δυνατοτήτων (κυρίως στο ΜΤΒ).
• Κακή διάθεση και ψυχολογία.
• Αυτοκινητικά ατυχήματα, καθώς συχνά ο ποδηλάτης εκτείθεται σε δρόμους με αυξημένη κυκλοφορία.

Τα βαριά τραύματα στην ποδηλασία δημιουργούνται συνήθως εξαιτίας των πτώσεων και αποτελούν ενα μικρό μόνο μέρος επί του συνόλου των κακώσεων. Οι ποδηλάτες υποφέρουν κυρίως από τραυματισμούς λόγω υπέρχρησης. Τενοντίτιδες και κατάγματα κοπώσεως είναι επίσης αρκετά συχνά φαινόμενα.
Τα πιο τρωτά σημεία του μυοσκελετικού συστήματος των ποδηλατών είναι η περιοχή της ποδοκνημικής, της άρθρωσης του γόνατος, καθώς και η περιοχή του μηρού και της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Στην περιοχή των άνω άκρων οι τραυματισμοί εντοπίζονται στην ωμική ζώνη (ακρώμιο, ακρομιοκλειδική ή στην άκρα χείρα) και πρόκειται για εξαρθρώματα και κατάγματα από πτώσεις.
Οι πτώσεις συνήθως συνοδεύονται απο εκδορές ή μωλωπισμούς σε διάφορα σημεία του σώματος, οι οποίοι πολλές φορές είναι αρκετά εκτεταμένοι.

 

Αποκατάσταση
 

Βασική επιδίωξη μετά τον τραυματισμό του ποδηλάτη είναι η επέκταση της λειτουργικής ικανότητας σε όσο το δυνατόν συντομότερο χρόνο. Για τον σκοπό αυτό κρίνεται απαραίτητη η συνεργασία προπονητή- ιατρού – φυσιοθεραπευτή και βεβαίως του ίδιου του αθλητή.

Οι σκοποί της αποκατάστασης του τραύματος είναι οι εξής:

• Ανακούφιση από τον πόνο.
• Επούλωση του τραύματος.
• Ενδυνάμωση των μυών.
• Επανάκτηση της νευρομυϊκής συναρμογής, δηλ. της λειτουργικότητας.
• Η σταδιακή φόρτιση και η επιστροφή στις προπονήσεις.

 

 Κάθε τραυματισμός, όσο ελαφρύς και αν δείχνει, πρέπει να αντιμετωπίζεται προσεκτικά και το τραυματισμένο μέλος να αποκαθίσταται 100% πρίν ο αθλητής επιστρέψει και πάλι στις προπονήσεις. Ελλειπής αποκατάσταση της κάκωσης σχεδόν πάντα οδηγεί σε υποτροπή του τραύματος, με αποτέλεσμα την μακρόχρονη αποχή από την ενεργό δράση.

Σε επόμενα άρθρα θα παρουσιάσουμε αναλυτικά τους κυριότερους τραυματισμούς που ταλαιπωρούν τους ποδηλάτες και θα αναφερθούμε στους τρόπους πρόληψης των τραυματισμών αυτών καθώς και στην αντιμετώπισή τους, ώστε να μπορούμε άφοβα και με ασφάλεια να χαιρόμαστε το ποδήλατο σε κάθε μας προπόνηση ή και βόλτα.

 

www.cyclist.gr

 

 

Οι αθλητικές κακώσεις αφορούν τα είδη των τραυματισμών που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων ή την άσκηση .Ενώ είναι δυνατό να τραυματιστεί οποιοδήποτε μέρος του σώματος, ο όρος αθλητικοί τραυματισμοί συνήθως χρησιμοποιείται για να δηλώσει τους τραυματισμούς του μυοσκελετικού συστήματος. Μερικά από τα πιο συνηθισμένα είδη αθλητικών τραυματισμών περιλαμβάνουν :

Διαστρέμματα: Οι σύνδεσμοι που ενώνουν τα άκρα των οστών. Οι αστράγαλοι, τα γόνατα και οι καρποί  συνήθως επηρεάζονται από τα διαστρέμματα .

Στελέχη – οι μύες ή τένοντες ( οι ιστοί που συνδέουν τους μυς με τα κόκαλα )

Πόνοι στην κνήμη: Πόνοι κατά μήκος του έξω τμήματος του ποδιού,μπροστά από την κνήμη , που συνήθως παρατηρείται σε δρομείς.

Ρήξη του Αχίλλειου τένοντα: Τραυματισμοί σε μεγάλο τμήμα του ιστού που συνδέει τους μύες της κνήμης με τη φτέρνα.

Κατάγματα των οστών

Εξάρθρωση των αρθρώσεων: Οξείοι τραυματισμοί συνήθως εμφανίζονται ξαφνικά , κατά τη διάρκεια αθλητικών δραστηριοτήτων. Μπορούν να οδηγήσει σε ξαφνικό και σοβαρό πόνο, την αδυναμία να φέρει το βάρος σε ένα άκρο , ή την ανικανότητα να μετακινήσετε το προσβεβλημένο μέρος του σώματος . Χρόνιες βλάβες συνήθως προκύπτουν από υπερβολική χρήση μιας περιοχής του σώματος κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου. Τα συμπτώματα των χρόνιων τραυματισμών περιλαμβάνουν  γενικότερο πόνο , τοπικό ή και διακλαδωτό , πόνο κατά τη διάρκεια της συμμετοχής στη φυσική δραστηριότητα .

Τι συμβαίνει στους ιστούς μετά από μια οξεία βλάβη;

 Όταν ένας δρομέας "τραβάει μια βουβωνική χώρα » ή ένας παίκτης του τένις " στέλεχος του τένοντα " , τραυματίζονται οι μαλακοί ιστοί στην περιοχή του πόνου . Αμέσως μετά τον τραυματισμό , διαταράσσονται ίνες του προσβεβλημένου μυός , των τενόντων , και / ή συνδέσμων . Επιπλέον, σπάνε τα μικροσκοπικά αιμοφόρα αγγεία ( τριχοειδή αγγεία ) που τροφοδοτούν κανονικά με αίμα και οξυγόνο στους ιστούς αυτούς . Στη συνέχεια η τριχοειδή διαρροή διαχέει ποικίλες ποσότητες αίματος εντός των παρακείμενων ιστών . Ως εκ τούτου, αμέσως μετά από ένα τραυματισμό του μαλακού ιστού η διόγκωση εμφανίζεται . Οι τραυματισμένοι  ιστοί  γίνονται τρυφεροί και προκαλούν πόνο, τόσο απευθείας από το τραύμα τους και έμμεσα από την επακόλουθη διόγκωση . Αυτό οδηγεί στην ακαμψία , τον πόνο , και ευαισθησία, που τόσο συχνά συνοδεύει την φλεγμονή του τενοντίτιδας, της θυλακίτιδας , καθώς και το στέλεχος και διάστρεμμα. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ακόμη και μια ζημία των οστών ( όπως ένα κάταγμα) συνήθως συνοδεύεται από τραυματισμό στους κοντινούς μαλακούς ιστούς.

Τι είναι καλύτερο να εφαρμόζεται μετά τον τραυματισμό .

Με μια λέξη , πάγος : Η διόγκωση και μεγάλο μέρος της φλεγμονής που ακολουθεί έναν τραυματισμό είναι αποτέλεσμα της διαρροής του αίματος από την ρήξη των τριχοειδών. Ως εκ τούτου ,η εφαρμογή πάγου μπορεί να βοηθήσει κάνοντας τα αιμοφόρα αγγεία να συστέλλονται ( καταστολή ) . Αυτή η στένωση των αιμοφόρων αγγείων εμποδίζει την περαιτέρω διαρροή του αίματος και του serum,  το οίδημα και ο πόνος ελαχιστοποιούνται. Μια εφαρμογή παγοκύστη έχει επίσης ένα πρόσθετο πλεονέκτημα ;την  ανακούφιση από τον πόνο .

Στην πραγματικότητα, για τη βέλτιστη διαχείριση ενός τραυματισμού και την αντιμετώπιση ενός οξείου πόνου  μπορούμε να θυμόμαστε τα εξής:

Ελαχιστοποιήστε την κίνηση του τραυματισμένο μέρος του σώματος .

Τοποθετήστε πάγο στην προσβεβημένη περιοχή

Συμπίεση:  Ασκήστε πίεση στο προσβεβλημένο μέρος του σώματος,  μπορεί να βοηθήσει στην ελαχιστοποίηση των διαρροών του αίματος και του οιδήματος.

Ανύψωση : Υψώστε το μέρος του σώματος,  έτσι ώστε η πίεση από το αίμα και διόγκωση των ιστών στην πληγείσα περιοχή μειώνεται ,καθώς τα υγρά διοχετεύονται  από την περιοχή  με τη βαρύτητα ).

Τα οφέλη του πάγου και θεραπεία θερμότητας

Τόσο η ζέστη και το κρύο ως  θεραπείες έχουν χρησιμοποιηθεί για την ανακούφιση από τον πόνο που προκύπτει  από αθλητικές κακώσεις , καθώς έχουν το ρόλο τους στη θεραπεία και την αποκατάσταση . Σε γενικές γραμμές , η εφαρμογή των κρύων επιθεμάτων ή πάγου έχει τις ακόλουθες συνέπειες :

Μειώνει το οίδημα μετά από μια τραυματική βλάβη

Μειώνει τη φλεγμονή

Παράγει μια αναισθητική δράση η οποίσ μπορεί να μειώσει τον πόνο

Μειώνει τη ροή του αίματος σε μια περιοχή

Μειώνει τους μυϊκούς σπασμούς

Οι επιδράσεις της θερμικής θεραπείας περιλαμβάνουν :

Αύξηση της ροής του αίματος σε μια περιοχή

Ανακούφιση από την ένταση ή σφίξιμο στους μυς

Μπορεί να μειωθεί η δυσκαμψία της άρθρωσης

Βελτιστοποιεί την επούλωση αποκατάσταση σε ιστούς μέσω της εισροής των κυττάρων που εμπλέκονται στην επιδιόρθωση των ιστών ( ως αποτέλεσμα της αύξηση της ροής του αίματος)

Ανακούφιση από τον πόνο

Αύξηση της ευελιξίας

Σημείωση: Η εφαρμογή κρύων ή ζεστών επιθεμάτων είναι συνήθως πιο αποτελεσματική  σε άμεσο τραυματισμό ( στις πρώτες δύο ή τρεις ημέρες μετά από μία τραυματική κάκωση ), δεδομένου ότι μειώνουν τον πόνο και πρήξιμο. Εφαρμογή πάγου ή παγοκύστης  πρέπει να γίνεται πολλές φορές ημερησίως για μέχρι 15 λεπτά κάθε φορά . Εάν χρησιμοποιείτε πάγο , ποτέ δεν εφαρμόζεται  απευθείας στο δέρμα . Οι παγοκύστες θα πρέπει να καλύπττονται με μια πετσέτα ή ένα πανί πριν από την εφαρμογή .

Η θεραπεία θερμότητας , σε αντίθεση , συνιστάται για χρόνιες , μακροπρόθεσμες παθήσεις, συμπεριλαμβανομένων  το σφίξιμο των μυών και την ένταση. Ο μυϊκός πόνος  είναι ένας συχνά βελτιώνεται με τη θεραπεία θερμότητας . Όπως οι κρύες  συσκευασίες, η θεραπεία  της θερμότητας θα πρέπει να εφαρμοστεί για όχι περισσότερο από 15 λεπτά και μπορεί να χρησιμοποιηθεί πολλές φορές την ημέρα. Μετά από τέσσερις ή πέντε ημέρες, μετά από ένα σοβαρό τραυματισμό , η θεραπεία θερμότητας μπορεί να βοηθήσει τη διαδικασία αποκατάστασης. Η θεραπεία θερμότητας μπορεί να χορηγηθεί  χρησιμοποιώντας  ζεστές πετσέτες , πακέτα θέρμανσης, ή τα ηλεκτρικά μαξιλάρια θέρμανσης . Εάν χρησιμοποιείτε ένα ηλεκτρικό μαξιλάρι θέρμανσης , να προσέχετε ιδιαίτερα ώστε να μην κοιμηθείτε στο μαξιλάρι , δεδομένου ότι αυτό μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρό τραυματισμό .

Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η κατ 'οίκον φροντίδα δεν αποτελεί υποκατάστατο για την περίθαλψη που παρέχεται από το γιατρό σας . Σε περίπτωση σοβαρού τραυματισμού , αναζητήστε πάντα  θεραπεία σε μια μονάδα φροντίδας έκτακτης ανάγκης. Θα πρέπει επίσης να επισκεφθείτε το γιατρό σας .Θα πρέπει να καλέσετε έναν επαγγελματία υγείας , αν έχετε έντονο πόνο , πρήξιμο ή μούδιασμα , αστάθεια της άρθρωσης ,  αδυναμία να φέρετε το βάρος σε ένα άκρο , ή οποιαδήποτε άλλα συμπτώματα που θα θεωρήσετε ανησυχητικά.

http://www.boro.gr/

Δημιουργούνται από την εφαρμογή πάνω στα οστά σημαντικών και έντονων καταπονήσεων.

Τα συνηθέστερα σημεία εμφάνισής τους είναι:

• Η σπονδυλική στήλη
• Η άνω και κάτω επιφάνεια του αυχένα του μηριαίου οστού του ισχίου
• Ο κάτω κλάδος του ηβικού οστού της λεκάνης
• Η κνήμη και η περόνη
• Η πτέρνα
• Το σκαφοειδές και τα σφηνοειδή οστά του ταρσού στο πόδι
• Τα μετατάρσια

Η εμφάνισή τους εξαρτάται από το άθλημα κάθε αθλητή, λόγω της επιβάρυνσης που δέχεται. Παρουσιάζονται αρχικά με ήπιο πόνο σε μία ή και περισσότερες περιοχές κατά τη διάρκεια ή στο τέλος της άσκησης και αποτελούν δείγμα ύπαρξης ρωγμής στο οστό. Καθώς ο πόνος μεγαλώνει και μειώνεται η λειτουργικότητα του οστού μέσω της μείωσης της τροχιάς και της δύναμης και εμφανίζεται οίδημα, σηματοδοτείται η αύξηση της ρωγμής. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα για να αποφευχθεί το ολικό κάταγμα.

Παράγοντες κινδύνου καταγμάτων:

• Κακή τεχνική στο άθλημα.
• Έλλειψη διαλειμμάτων κατά την προπόνηση.
• Έναρξη καινούργιας, διαφορετικής και με αυξημένες απαιτήσεις προπόνησης.
• Ανεπάρκεια σε σωστή υπόδηση.
• Επιρρεπές το γυναικείο φύλο.
• Η καυκάσια (λευκή) φυλή.
• Γυναίκες με ολιγομηνόρροια ή αμηνόρροια.
• Χαμηλή οστική πυκνότητα.
• Διατροφικές διαταραχές.
• Έλλειψη ασβεστίου.
• Κακές καθημερινές συνήθειες (κάπνισμα, χρήση αλκοόλ).
• Διάφορες παθήσεις, όπως ρευματοειδής αρθρίτιδα, υποθυρεοειδισμός.
• Λήψη κορτικοστεροειδών.

Κυρίως επιρρεπείς στην εμφάνιση καταγμάτων κόπωσης είναι οι αθλήτριες που εμφανίζουν το σύνδρομο της «αθλητικής τριάδας» (διατροφικές διαταραχές, αμηνόρροια ή ολιγομηνόρροια, οστεοπόρωση).

Η διάγνωση των καταγμάτων κόπωσης γίνεται με βάση το ιστορικό και τα κλινικά συμπτώματα του αθλητή. Σε περίπτωση ύπαρξης πόνου ο οποίος δεν υποχωρεί ή υποτροπιάζει με την ανά- παυση, θα πρέπει να γίνει άμεσα εξέταση και διάγνωση. Ο πόνος μπορεί να αυξάνεται κατά την άθληση και μπορεί να συνεχίζεται ακόμα και μετά το τέλος της. Όσο πιο κοντά στο δέρμα είναι το οστό, τόσο πιο εύκολα μπορεί να γίνει ο εντοπισμός του προβλήματος. Αρχικά γίνεται έλεγχος του προβλήματος μέσω μιας απλής ακτινογραφίας. Όμως επειδή μπορεί να μη φανεί κάποιο κάταγμα με την ακτινογραφία, η επόμενη εξέταση του ασθενούς είναι μέσω σπινθηρογραφήματος. Η τελική διάγνωση του κατάγματος κόπωσης γίνεται μέσω της μαγνητικής τομογραφίας, με την οποία φαίνεται η ύπαρξη οστικού οιδήματος αλλά και καταγματικής γραμμής. Επίσης, είναι δυνατό μέσω αυτής να εξακριβωθεί αν είναι κάταγμα, αρθρίτιδα, οστεομυελίτιδα, οστεοπόρωση ή όγκος. 

Αντιμετωπιση:

Τα κατάγματα κόπωσης αντιμετωπίζονται ως κανονικά κατάγματα. Η θεραπεία εξαρτάται από τη βαρύτητα και τη θέση του κατάγματος. Συνήθως γίνεται χρήση νάρθηκα και συνιστάται διάστημα ακινητοποίησης από 6–12 εβδομάδες. Πρέπει να γίνει βελτίωση της  διατροφής, λήψη ασβεστίου και βιταμίνης D ή και κάποιων άλλων συμπληρωμάτων διατροφής. Η θεραπεία μέσω ηλεκτρομαγνητικών συσκευών φαίνεται αποτελεσματική και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις απαιτείται ενδοφλέβια έγχυση αντιο- στεοκλαστικών φαρμάκων.

Σε σοβαρές περιπτώσεις που τα κατάγματα είναι ιδιαίτερα επικίνδυνα, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται χειρουργικά. Η επαναφορά του αθλητή στην ενεργό δράση θα πρέπει να γίνει σταδιακά και ελεγχόμενα και αφού έχει αποκατασταθεί η μυϊκή ισχύ και η ελαστικότητα των μυών και των τενόντων. Όσο πιο έγκαιρα γίνει η διάγνωση, τόσο πιο κατάλληλη θεραπεία θα επιλεχθεί, αυξάνοντας την αποτελεσματικότητά της.